โบราณว่ากระเบื้องเฟื่องฟูลอย
คนถ่อยจะอวดหน้ามาเป็นใหญ่
น้ำเต้าน้อยถอยจมความจัญไร
เศษกระเบื้องกระสันใจอยากเป็นทอง
ยุคแห่งความทุกข์เข็ญเป็นกลียุค
ยิ่งทนทุกข์กับเศษคนยิ่งหม่นหมอง
คนพาลก็เพ้อพล่ามทำลำพอง
คนโง่ก็ขึ้นครองอำนาจทราม
อาแปะคุมหางเสือไม่รู้ท่า
ก็หันเรือเข้าป่าทำงุ่มง่าม
ลูกน้องโง่จ้วงพายไม่รู้ความ
ก็พาคนไปตายตามอยู่เต็มตา
หากท่านเป็นทองแท้ไม่กลัวไฟ
เถิดเชิญเผาตัวเองไปใครจะว่า
เมื่อทองปลอมหลุดลอกออกมา
คงเห็นแต่ใบหน้าเคลือบซีเมนต์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น