ภาพโคลสอัพนัยน์ตาหวานซึ้งที่เขาเป็นคนถ่าย
ฉันเองก็มีภาพนั้น
มองผ่านเลนส์เรตินาของดวงตาละเมอฝัน
เก็บไว้ในเมมโมรีส่วนเสี้ยวความทรงจำ
ที่ยิ่งพยายามลบเท่าไรก็ยิ่งแจ่มชัดมากเท่านั้น
ฉันเคยยืนตรงที่เขายืนอยู่
ทั้งที่เธอเคยกลายเป็นความจริงของฉัน
ผ่านพ้นภาพฝันกระทั่งมือสัมผัสมือ
ในวันที่แหวนวงนั้นยังอยู่ที่เดิมของมัน
...เขาเป็นทุกอย่างที่ฉันเป็นไม่ได้
หรืออย่างน้อยฉันก็ไม่เคยเป็นได้เลย
ต่อให้พยายามสักแค่ไหน
นั่นยิ่งตอกย้ำความเปล่ากลวงของคำสัญญา
ที่ฉันทำลายด้วยมือฉันเอง
ฉันขอโทษที่พยายามเปิดกล่องของชโรดิงเจอร์
ก่อนจะเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แบบที่เธอเกลียด
ส่วนหนึ่งของวิญญาณที่หล่อเลี้ยงด้วยแรงบันดาลใจจากเธอ
กลับเป็นมะเร็งร้ายร้าวราน
และลบเลือนด้วยแรงกระชากของกาลเวลา
นั่นก็เพียงพอแล้วที่ฉันควรกลบฝังทุกอย่างเอาไว้ที่เดิม
ไม่แตะต้องมันอีก
"เมื่อสิ่งหนึ่งเปลี่ยนไป ปราณก็อดไม่ได้ที่จะกลัวว่าสิ่งอื่น ๆ ที่เหลืออยู่จะเปลี่ยนตาม สู้ทิ้งทุกอย่างเอาไว้ที่เก่า...ตรงที่พรากจาก โดยไม่แตะต้องเลยดีกว่า ทิ้งมันเอาไว้อย่างนั้น ที่ไหนสักแห่งลึกร้างกลางแก่นใจ แล้วบอกตัวเองให้เชื่อให้ได้ว่ามันจะคงอยู่คงเป็นเช่นนั้น ไม่มีวันเปลี่ยนแปร"
(ไส้เดือนตาบอดในเขาวงกต หน้า ๑๔๗)
ธันวาคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น