หนาวเนื้อจึงห่มเนื้อให้หายหนาว
หนาวใจจึงห่มสาวให้ใจอุ่น
ความเหงาคือความหนาวร้าวทารุณ
ค่ำคืนเมื่อไกลคุณว้าวุ่นฤทัย
ดวงจันทร์ราวจะหมองสีทองหม่น
ดวงใจก็เกินทนเหมือนหม่นไหม้
ความหนาวเข้าแทรกเนื้อหนาวเหลือใจ
กอดใครก็ไม่อุ่นเหมือนคุณเลย
ขอกอดคุณได้ไหมในความฝัน
เบาเบาเท่านั้นนะใจเอ๋ย
จุมพิตแก้มก็กลัวช้ำเพียงชื่นเชย
แค่คิดฝันก็เกินเอ่ยเผยความนัย
ได้แต่นอนตัวสั่นในฝันเศร้า
หนาวเพราะเหงาจึงหนาวสั่นความหวั่นไหว
แค่คิดฝันจะกอดคุณพออุ่นใจ
คุณก็ไกลเกินไขว่คว้า, ช่างทารุณ
หนาวเนื้อจึงห่มเนื้อให้หายหนาว
หนาวใจจึงห่มสาวให้ใจอุ่น
ทั้งหนาวเนื้อและหนาวใจเมื่อไกลคุณ
หมอนข้างเคยนอนหนุนไม่อุ่นแล้ว
๒ ธ.ค. ๕๗
หนาวที่ขั้วหัวใจใครจะรู้
ตอบลบหนาว-ร้อน อยู่ คู่เคียงใจเสมอ
หนาวเนื้อ ห่มเนื้อ คลายหนาวนะเออ
หนาวใจใครเล่าเออ จะห่มใจ
พี่ดา