ดวงดาวสีนิลแก้ว
ประดับแล้วในดวงตา
ยามยิ้มเธอแย้มมา
หมื่นบุปผาล้วนหม่นหมอง
นวลผิวน้ำผึ้งป่า
ดุจผิวทาด้วยนวลทอง
ตาคมเพียงค้อนมอง
แม้เหล็กกล้าระเหิดหาย
คิ้วคางล้วนคมขำ
เพื่อเข่นฆ่าอาชาชาย
เพียงตาสบตาหมาย
ก็ตายตรอมพร้อมพลีฤทัย
แววตาคือจักรวาล
อันว่ายเวิ้งอยู่วามไว
เผลอมองต้องหลงไป
ใจหายลับชั่วกัปชั่วกัลป์
งามผาดหรืองามพิศ
ก็เพียบพร้อมเพียงภาพฝัน
หรือเธอคือกำนัล
จากพระอนงค์ผู้ทรงฤทธิ์
ดวงตาคือบุษปศร
อันร้อนผ่าวระด่าวจิต
ต้องศรก็ซ่านพิษ
อันติดตรึงซ่านซึ้งฤทัย
ดวงดาวสีนิลแก้ว
ประดับแล้วกลางดวงใจ
คร่ำครวญหวนอาลัย
ถึงกัลยานัยน์ตางาม
๒๖/๐๙/๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น