ข่มตาช้าลงวันละนิด
เพราะต้องทนกับพิษความคิดถึง
ห้ามใจ, ใจก็ยื้อดื้อดึง
จมในห้วงคำนึงเนิ่นนาน
ข่มใจไม่ให้คิดก็ยิ่งคิด
ถึงปากนิดจมูกหน่อยรอยยิ้มหวาน
ต้องข่มตาข่มใจไปกี่กาล
จึงจะพ้นความทรมานร้าวรานใจ
จมอยู่กับพิษความคิดถึง
ที่ตอกตรึงกับความเศร้าร้าวไหว
โถเจ้าความคิดถึงโบยบินไป
หาคนที่จะไม่คิดถึงกัน
ข่มตาช้าลงวันละนิด
ดิ่งจมพิษในใจที่ไหวหวั่น
ข่มใจให้พ้นไปอีกวัน
ในค่ำคืนเงียบงันและฝันร้าย
๒ มิ.ย. ๒๕๖๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น